Moeder Monique was boos toen de regie over haar zoon Anthony haar uit handen werd genomen. Monique: “Ik kon af en toe heel vervelend doen tegen de jeugdbeschermer. Ik wilde het beste voor mijn kind, maar ertegen vechten hielp niet. Op dat moment besefte ik me dat ik beter van de jeugdbeschermer kon leren. Gelukkig zag de jeugdbeschermer dat ik ervoor wilde gaan en om die reden is mijn zoon altijd thuisgebleven.”

Ervaringskracht

Inmiddels heeft Monique mooie stappen gemaakt en gebruikt ze haar ervaring om andere ouders en jongeren te helpen. Monique is al een aantal jaar lid van de cliëntenraad van de William Schrikker en heeft sinds kort een opleiding tot ervaringsdeskundige afgerond.

Monique: “Toen ik werd gevraagd voor de cliëntenraad was ik niet gelijk enthousiast. Ik had een dubbel gevoel. In die tijd hadden we te maken met meerdere instanties. Instanties die naar mijn mening Anthony en mij niet begrepen. Toch ben ik gegaan. Ik dacht ik ga er gewoon met een open mind in en ik zie wel wat het mij brengt.

Als lid heb ik al mooie dingen mogen doen en mijn ervaringen op meerdere plekken mogen delen. Een medewerker van de William Schrikker vroeg aan mij of ik mijn ervaringen ook nog op een andere manier wilde inzetten. Dat wilde ik wel, en zo kwam de opleiding tot ervaringsdeskundige op mijn pad en kwam ik in aanraking met Buro Ervaringskracht.”

Weer meedoen in de maatschappij

Monique greep deze kans met beide handen aan. Ze wilde deze opleiding gaan doen om andere mensen te kunnen helpen, maar ook om bij de buitenwereld meer bewust zijn te creëren over mensen met een Licht Verstandelijke Beperking (LVB).

Monique: “Er zijn een heleboel mensen op de wereld die geen zichtbare handicap hebben. Zelf heb ik geen LVB, maar bijvoorbeeld wel last van epilepsie. Dat zie je niet aan mij, maar het is er wel. Mijn zoon was voor mij de drijfveer om deze stap te zetten. Hij had in het verleden net als ik last van epilepsie en daarbij heeft hij ook een lichte vorm van autisme. Als ervaringsdeskundige hoop ik het voor anderen in dezelfde situatie makkelijker te maken, want deze groep wordt naar mijn mening niet altijd goed begrepen.

De opleiding vond ik best wel heftig. Ik kwam mijzelf tijdens deze opleiding meerdere malen tegen. Ik merkte dat ik op sommige thema’s zelf ook nog niet helemaal ontwikkeld was, zoals bijvoorbeeld bij het thema grenzen stellen. Gelukkig hadden we een hechte groep en waren ze ontzettend lief voor mij. Als ik het moeilijk had gaven ze mij positieve feedback zoals: je mag er zijn. Door deze hechte groep heb ik mij kwetsbaar leren opstellen zonder bang te hoeven zijn. Hierdoor ben ik als mens echt gegroeid.”

Met vlag en wimpel geslaagd

Monique heeft inmiddels haar diploma op zak en is nu als ervaringsdeskundige aan de slag bij Buro Ervaringskracht en krijgt regelmatig opdrachten van de William Schrikker. Ze heeft al binnen veel programma’s en projecten mogen meedenken en advies gegeven om de kwaliteit te verbeteren.

Ooit hoopt Monique als ervaringsdeskundige meer naast de gezinnen of naast de jongeren te kunnen staan en hier echt haar baan van te maken. Monique: “Dat is zeker mijn ambitie. Ik wil gezinnen op de goede weg helpen. Ik wil hun meegeven dat het OK is hoe ze zich nu voelen. En met elkaar kijken wat er nodig is om een andere weg in te slaan, waardoor het traject wat positiever verloopt voor zowel de ouders, jongeren en jeugdzorgwerkers.”

Tips voor ouders in dezelfde situatie

1. Probeer open te staan voor wat de jeugdbeschermer of jeugdreclasseerder met je wil bespreken, want dat is niet altijd negatief. Ik kom zelf uit een omgeving waarin ik niemand kon vertrouwen, dus voor mijn jeugdbeschermers was het ontzettend moeilijk om tot mij door te dringen. Af en toe deed ik echt heel vervelend. Op een gegeven moment had ik wel het besef dat tegenwerken niet hielp en dat ik beter van de jeugdbeschermer kon leren. Ik heb toen besloten om te kijken naar het beste voor mijn kind. Want zijn welzijn stond voor mij natuurlijk voorop. Dat zag de jeugdzorgwerker ook en om die reden is mijn zoon altijd thuis gebleven.
2. Hulp krijgen is niet erg. Soms lukt het je als ouder gewoon niet om je kind de laatste handvatten te geven om zich te ontwikkelen. Als dat niet lukt, dan is het fijn dat je kind kan samenwerken met een hulpverlener die dat wel kan geven. De reden dat mijn zoon nu op zichzelf woont met begeleiding is omdat ik hem het laatste stukje begeleiding bij zijn autisme niet kon geven. Ik had die kennis gewoon niet. Ook al heb ik door de jaren heen heel veel geleerd over autisme. De hulpverleners (van Cosis) kunnen hem hierin wel verder helpen.